Blondemevrouw; till we meet again

Blondemevrouw stopt met het schrijven van columns. Een nieuwe fase is aangebroken. Dat besef heeft me laten besluiten voorlopig geen columns meer te schrijven. De tijd van vrijblijvendheid is voorbij en het schrijven van columns, pogen anderen aan het denken te zetten, is niet langer voldoende. Wie het islamdossier onvoldoende doorgrondt, begrijpt niet met hoeveel passie en gevoel van urgentie ik doe wat ik doe. De 44 columns ik voor De Dagelijkse Standaard heb mogen schrijven vormen samen een palet van mijn gedachten over de negatieve invloed van de Europese Unie en met name van het mohammedanisme, op onze Vrijheid. What more can I say? Voor velen is het islamdebat slechts een wedstrijdje. Een nieuwe fase is echter aangebroken en ik spreek hier niet van een nieuwe persoonlijke fase. Slechts de kwaadwillenden en de onnozelen kunnen blijven volharden in het spelen van spelletjes. Hieraan doet Blondemevrouw niet mee.

Met mijn columns heb ik anderen aan het denken willen zetten en aan mensen met dezelfde visie op vrijheid versus het mohammedanisme (en de Europese Unie) extra handvatten willen geven voor het aangaan van de dialoog met anderen. Op hoeveel verschillende manieren, vanuit uiteenlopende perspectieven met diverse argumenten en voorbeelden, kan een mens iets overbrengen aan een ander? Het palet van columns ik tot op heden heb geschreven, geeft mijn visie nagenoeg compleet weer. What more can I say? Schrijven en Vrijheid zijn twee van mijn passies. Dat ik beide niet weer zal combineren, is geen vaststaand feit. Voor nu denk ik mijn bescheiden steentje te hebben bijgedragen.

In Nederland mag een motie om het tegengaan van islamisering niet tot doelstelling van het kabinetsbeleid te maken, rekenen op zeer brede steun in de Tweede Kamer. In België is onlangs een voorstel ingediend, om van de strijd tegen ‘islamofobie’ een prioriteit te maken en islamofobie strafbaar te stellen. Er moet volgens de initiatiefnemers zelfs voorrang worden gegeven aan de vervolging van ditmisdrijf.

Islamofobie is een "ongegronde vijandigheid tegenover de islam". De initiatiefnemers sommen acht criteria op om islamofobie te herkennen, bijvoorbeeld; de islam zien als een statisch gesloten blok, dat niet in staat is om zich aan te passen; of als inferieur aan het Westen, als barbaars, irrationeel, primitief en seksistisch; of de islam definiëren als gewelddadig, bedreigend, steun verlenend aan terrorisme, actief betrokken in een"botsing der beschavingen"; of de islam zien als een politieke ideologie, die politiek en militair de baas wil spelen. Wie een aantal van deze visies aanhangt, is volgens de indieners islamofoob. De meeste moslims aanvaarden ons democratisch systeem.”

Van islamisering zou geen sprake zijn, terwijl islamofobie (een irreële angst voor islam) als een misdrijf wordt aangeduid. Van (zelf)islamisering zijn talloze voorbeelden te geven, waar de term ‘islamofobie’ door een islamitisch geestelijk leider is geïntroduceerd, ten einde islamkritiek zonder argumenten opzij te schuiven en simpelweg op basis van logica geen bestaansrecht heeft. Een nieuwe fase is aangebroken. Werden islamcritici voorheen ‘slechts’ verketterd en mochten zij een berufsverbot tegemoet zien, waarbij zij tevens als mensen met een laag IQ en xenofobe emoties werden weggezet, wordt nu naast politieke instrumenten ook gegrepen naar juridische instrumenten om kritiek op islam definitief de kop in te drukken.

Ewout Klei is één van de velen die het islamdebat als een wedstrijdje beschouwen;

“Stiekem hoop ik eigenlijk dat een politicus uit onze polder de moed heeft een soortgelijk voorstel in te dienen. Gewoon bij wijze van middelvinger om al die zelfbenoemde provocateurs terug te provoceren. Lekker pûh.”

Indien het voorstel van de Antwerpse senator Fauzaya Talhaoui en Bert Anciaux binnen de EU wordt doorgevoerd, zoals Klei dat graag zou zien, ben ik op basis van de columns ik geschreven heb voor De Dagelijkse Standaard strafbaar, kan ik vervolgd worden en zal mij mogelijk zelfs een celstraf opgelegd worden voor dit misdrijf. Dat is toch geen spelletje meer? Dit wedstrijdje, Ewout, gaat toch veel te ver?

Het feit dat de meerderheid niet beseft dat dit geen grapje is; dat dit geen manier is om ‘een middelvinger op te steken om te provoceren’; dat de vrijheid van meningsuiting ongegrond ondergeschikt wordt gemaakt aan de vrijheid van het mohammedanisme en mensen zoals ik mogelijk strafrechtelijk vervolgd zullen gaan worden, voor hun strijd voor Vrijheid, toont de dikke mist waarin we ons op dit moment bewegen in het westen.

Het stuk van Ewout Klei liet me beseffen, dat een nieuwe fase is aangebroken. Nadat Pim Fortuyn en Theo van Gogh zijn afgeslacht vanwege hun visie op islam, zijn we meer met elkaar in debat gegaan over het mohammedanisme, als burgers onderling. Maar velen zien dit helaas als een wedstrijdje of een spelletje. Ook is een serieus politiek debat uitgebleven. Tien jaar verder durven journalisten nog steeds niet de nieuwsfeiten met betrekking tot islam te onderzoeken en te analyseren. Een kerntaak van een journalist, maar dat geldt niet voor de journalisten van de mainstream media.

Daar ligt dus een belangrijke taak voor websites die zeldzaam te noemen zijn; waar het lef wordt getoond de visie van de avant-garde van deze tijd, zoals Thierry Baudet hen terecht noemt, voor het voetlicht te brengen. Collega Joost Niemöller, een uiterst integere man met liefde voor de mens en diens vrijheid, met kennis, ervaring en inzicht, met zelfkritiek en een open vizier, werd onlangs doelwit van een hetze. Pogingen om hem diep te schaden volgden elkaar in snel tempo op; door hem te betichten van racisme, door hem de mond te willen snoeren door adverteerders te beïnvloeden, door hem te ontmenselijken.

Toen Joost met vakantie ging, zag ik tot mijn verbazing dat De Dagelijkse Standaard aan Bart Schut had gevraagd om Niemöller tijdelijk te vervangen. Meteen in zijn eerste column onderstreepte Schut de mainstream visie te vertegenwoordigen. De inhoud, op voorhand door de redactie van DDS getoetst, was een klap in het gezicht. Kort samengevat en in Blonde bewoording, zegt Schut het volgende;

“Ik kots op De Dagelijkse Standaard, een rabiaat, fact-vrije, islamofobe site. Ik was van plan Joost Niemöller te kielhalen, maar iemand anders was me voor, die tevens opriep tot censuur door middel van het beïnvloeden van adverteerders en dat láátste staat me zó tegen, dat ik mij nu voor deze verachtelijke, zum kotzen website ga inzetten als de held van de dag.”

Dat de ego van Bart Schut zijn potentie tot het ontwikkelen van een gedegen visie in de weg staat, is voor velen reeds lange tijd duidelijk. Zijn arrogante columpje onderstreept zijn ego-issues. Dat vanuit DDS gedacht werd, dat het een goed idee is om Schut op de plek van Niemöller te zetten, gaf mij het gevoel hier niet langer op mijn plek te zijn. Zoals ik al eerder schreef; de tijd van vrijblijvendheid is voorbij. Het is geen wedstrijdje of spelletje en commerciële belangen boven andere belangen stellen, is mijn passie voor Vrijheid en mijn gevoel van urgentie verloochenen. De koers die De Dagelijkse Standaard met dergelijk handelen lijkt in te zetten, is niet mijn koers. Ik schrijf bewust ‘lijkt’, omdat ook bij DDS steeds opnieuw afwegingen gemaakt worden. Wellicht hebben de reacties onder stukjes van Schut ook één en ander kenbaar gemaakt aan de redactie. Dit alles neemt niet weg dat de Dagelijkse Standaard nog altijd een belangrijke rol speelt en zal blijven spelen in opinieland, waar ik altijd waardering voor zal hebben. Ik dank DDS voor het geboden podium en mijn bijzondere dank gaat uit naar alle lezers en reageerders, die mij gemotiveerd en geïnspireerd hebben, zowel door kritiek te uiten, als door extra input te geven aanvullend op mijn visie.

Till we meet again.