In Marokko, en op veel andere plekken in de wereld, geldt een wet waarbij verkrachters hun straf kunnen ontlopen door met het slachtoffer te trouwen. De ouders van verkrachte meisjes stemmen vaak in met een huwelijk omdat zij de ontmaagding buiten het huwelijk als een schande beschouwen. Meisjes die verkracht zijn, wordt drievoudig geweld aangedaan; door hun verkrachter, door hun traditie en door de geldende wetgeving. De schuldvraag is ondergeschikt aan het eergevoel. En áls de schuldvraag aan de orde komt, wordt meestens naar het slachtoffer gewezen.
“Article 475 of the Moroccan penal code allows for the "kidnapper" of a minor to marry his victim to escape prosecution, and it has been used to justify a traditional practice of making a rapist marry his victim to preserve the honour of the woman's family.”
Niet het feit dat zij op brute wijze is verkracht is leidend, maar het feit dat zij ongehuwd gepenetreerd is, haar “maagdenvlies” verloren heeft en de familie-eer geschonden heeft, is leidend. Vanuit dat perspectief beschouwd, is een verkracht meisje altijd meervoudig de dupe. Vanuit de westerse cultuur wordt dit sterk afgekeurd. Toch is er gelatenheid te bespeuren. Zolang het ver buiten de dijken plaatsvindt, lijkt er voor een relatief grote groep mensen, weinig reden voor ophef. Is het echter nog steeds een “ver-van-m’n-bed-show”? Het slachtoffer als dader beschouwen, is een mindset, een gedachte en een culturele traditie. Als je binnen een vrije samenleving alle ruimte biedt aan uiteenlopende mondiale culturele tradities, doemt de wereld die zo ver van het bed leek, uiteindelijk binnen de dijken op.
Toen bekend werd dat Mirjam Abarkan mogelijk is omgebracht vanwege het feit dat zij westerse gewoonten overnam of zelfs mogelijk ongehuwd zwanger zou zijn, bleek dat er inmiddels mensen zijn in Nederland, die met een mindset onder invloed van culturele traditie, van mening zijn dat Mirjam het er zelf naar heeft gemaakt.
“Marokkaanse meiden hebben hun ouders geschaad. Zij gaan erg ver en sommige ouders zijn dat zat!”
Met name vanuit de islamitische cultuur blijkt de emotionele associatie haaks te staan op de westerse emotionele associatie; mensenrechten, vrouwenrechten, zelfbeschikkingsrecht, vrijheid van het individu en vrijheid van meningsuiting. Rationeel met compassie voor het slachtoffer voortvloeiend uit de schuldcultuur. Binnen de Nederlandse dijken is inmiddels een groep mensen aanwezig, die vanuit de opvoeding en culturele tradities heeft meegekregen, dat een slachtoffer volgens culturele maatstaven een schuldige kan zijn en een dader volgens culturele maatstaven een onschuldige kan zijn. Meestens betreft het vrouwelijke slachtoffers en is er sprake van eer-gerelateerde issues voortvloeiend uit de schaamtecultuur.
Moslimse meisjes worden in Nederland enerzijds gestimuleerd te integreren en mee te komen met de westerse samenleving en anderzijds bestraft vanuit de parallelle islamitische samenleving, als ze dat daadwerkelijk doen. Stel dat Mirjam inderdaad is omgebracht omdat ze “erg ver” is gegaan; dan zijn er dus mensen in Nederland die de moord op Mirjam goedkeuren, beargumenteren, emotioneel ondersteunen en van mening zijn dat het slachtoffer goeddeels als schuldige, als dader, dient te worden beschouwd. Dat betekent ook dat meer van dergelijke moorden op jonge meisjes die integreren en westerse gewoonten overnemen, zullen volgen. Binnen de dijken. Niet ver van het bed. Niet alleen is dit gevaarlijk voor jonge moslimse meisjes in Nederland, het is tevens een fenomeen waarmee we niet geconfronteerd werden, niet mee geconfronteerd wíllen worden en waarmee we alleen dankzij immigratie geconfronteerd worden.
Het lijkt een besmettelijke mindset. De advocaat van één van de verdachten van het doodtrappen van de grensrechter, advocaat Geert-Iem Roos, ziet wel iets in dezeshariastyle-verdediging. Zoals een verkracht en/of vermoord meisje het er zelf naar gemaakt heeft, valt volgens Roos ook de grensrechter zijn eigen dood te verwijten. Hij lokte het uit. Heeft hij deze shariastrategie zelf bedacht of laat Roos zich leiden door zijn cliënten? In de islamitische wereld wordt vaak het volgende gezegd;
“De mannen (verkrachters) zijn onschuldig. Een eervolle dame was zoiets niet overkomen.”
Slachtoffer wordt dader. Als je binnen een vrije samenleving alle ruimte biedt aan islamitische culturele tradities, die haaks op de tradities van deze vrije samenleving staan, doemt de wereld die zo ver van het bed leek, uiteindelijk binnen de dijken op. Gaan geïmmigreerde culturele tradities en gewoonten vóór verworven vrijheden en mensenrechten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten