Eerwraak, familiedrama’s en wegkijkerij

Als een meisje in Nederland wordt omgebracht uit eerwraak, wordt die oorzaak dan erkend en publiekelijk meegedeeld? De Telegraaf kopt vandaag dat eerwraak het motief lijkt voor de moord op de 16-jarige Marokkaanse Mirjam Abarkan uit IJsselstein. Politie spreekt echter vooralsnog van “problemen binnen het gezin” die ten grondslag zouden liggen aan de moord, die uiteindelijk als “familiedrama” de archieven in zal gaan.

Waarom hebben wij in het westen toch zo’n moeite met het beestje bij de naam noemen? Voor geen enkele moord gepleegd door een familielid, is het woord “familiedrama” een gepaste omschrijving. Je spreekt van een familiedrama als oma kanker blijkt te hebben; of als tante Sophie op weg naar haar werk op de fiets is geschept door een vrachtwagen, is komen te overlijden en drie kindertjes en een man achterlaat; of als ouders na een scheiding besluiten de kinderen te gebruiken om elkaar het leven zuur te maken; of als pa zijn baan kwijt is geraakt en niets anders doet dan depressief voor zich uit staren en zijn gezin onder spanning zetten; dán spreek je van familiedrama’s. Als een moeder haar dochter vermoordt, spreek je van moord. Of van doodslag, als dat juridisch mocht blijken.

Indien de oorzaak van het tragische verlies van Mirjam Abarkan ligt in eerwraak, dient dit motief mee te wegen en naar voren te worden gebracht tijdens de rechtszaak. Daarnaast dient eerwraak in Nederland breed besproken te worden. Mensen die kritiek op islam per definitie afwijzen en soms ook willen bestrijden, zien gevallen van eerwraak in Nederland liever in de doofpot. Wij kunnen vanuit het westen, islam in de rest van de wereld niet veranderen. Wel kunnen we ervoor kiezen islam zo min mogelijk te faciliteren en de invloed van islam in het westen zoveel mogelijk te beperken. Bij die keuze is er voor een doofpot geen plaats.

Indien er sprake is van eerwraak, waarbij geweigerd wordt dit motief publiekelijk kenbaar te maken, wordt gefaald als het gaat om het beschermen en waarschuwen van jonge moslimse meisjes. Het is een eenvoudige afweging; de doofpot kiezen, opdat de mensen in de westerse samenleving zo rustig mogelijk blijven, tegenover het beschermen en waarschuwen van jonge moslima’s in Nederland. Een integere keuze is snel gemaakt. Indien Mirjam Abarkan daadwerkelijk zou zijn vermoord, uit eerwraak omdat zij bijvoorbeeld een autochtoon westers vriendje zou hebben, hebben andere moslimse meisjes in Nederland het recht hiervan op de hoogte te worden gesteld. Het recht hiervoor gewaarschuwd te worden. Het recht zich te ontwikkelen om te kunnen anticiperen op een dergelijke situatie in de persoonlijke sfeer. Het recht om op tijd te kunnen besluiten veiligheid te zoeken.

Vanuit de moslimgemeenschap in Nederland mogen jonge moslimse meisjes helaas weinig steun verwachten. Gewone ‘gematigde’ moslims reageren op fora onder andere als volgt:

“Jammer dat het een leven heeft gekost, maar ik acht de rest gewaarschuwd. Wij hebben een wereld, en de Hollanders hebben een totaal andere wereld.”

Mirjam Abarkan wordt door haar vriendinnen omschreven als een westers meisje, dat niet sprak over islam, gezellig met hen meeging naar McDonalds en ook wel eens een drankje met alcohol dronk. Een lieve, ietwat drukke, meid die in haar thuissituatie met veel ruzie en spanningen werd geconfronteerd, omdat zij wilde leven zoals andere Nederlandse (westerse) meisjes in Nederland. Mirjam leefde binnen hún cultuur en binnen ónze cultuur. Twee totaal verschillende werelden, meestens haaks op elkaar staand.

Als het verdedigen van vrijheid en mensenrechten niet voldoende is om je te bewegen de ogen te openen voor het feit er iets fundamenteels mis is met islam, laat het beschermen van jonge moslimse meisjes dan een reden zijn om de oogkleppen te verwijderen.