Alle camera’s waren gericht op Midan Tahrir, het bevrijdingsplein in Caïro. De islamitische revolutie mocht rekenen op dagelijkse aandacht van zowel de mainstream media als van politiek Europa. Vanaf december 2010 was er sprake van een golf van protesten in landen zoals Tunesië, Algerije, Egypte, Libië en Syrië, die voorzien van eenzijdig commentaar door bijvoorbeeld een Petra Stienen, dagelijks het nieuws en verschillende actualiteitenprogramma’s haalden. Alsof een wereldwonder in aantocht was, werd gesproken van een “Arabische Lente”. Jonge vrijdenkende Egyptenaren in beeld gebracht, protesterend tegen Mubarak. De opvolgende machtsovername door de moslimbroederschap bagatelliserend en ontkennend.
Met name dankzij de internationale aandacht voor de protesten en het feit de ogen van de internationale media op hen gericht waren, hebben de demonstranten een kans gehad. Door diezelfde aandacht met een eenzijdige blik, het bagatelliseren en wegkijken, heeft de moslimbroederschap helaas tevens alle ruimte gekregen. Internationale aandacht en druk is in vele opzichten van groot belang. Uiteraard verschilt per land de politieke afweging door de uiteenlopende belangen. De internationale pers geeft onder leiding van de politieke macht veel aandacht aan het ene protest, maar niet voldoende aan het andere.
Social media zijn sterk groeiende instrumenten bij het in opstand komen tegen beleid en regimes. Niet langer zijn wij in het westen afhankelijk van de informatie verkregen via de mainstream media. Ook in veel andere delen van de wereld neemt de invloed van social media toe. Zelfs als onderdrukkende regimes trachten het internet te blokkeren, verschijnen tweets, blogs en filmpjes op youtube. Moedige mannen en vrouwen – helden en heldinnen – die met het risico opgepakt en zonder eerlijk proces veroordeeld te worden, een oproep aan de wereld durven te doen. Zijn wij echter moedig genoeg om gehoor te geven aan een dergelijke oproep? Nemen wij onze verantwoordelijkheid en delen wij zo’n oproep en de verkregen informatie met zoveel mogelijk anderen? Burgers over de hele wereld kunnen samen de druk verhogen op onderdrukkende regimes.
The Islamic republic of Ayatollah Khomeini severely curtailed rights that women had become accustomed to under the shah. Within months of the founding of the Islamic Republic of Iran the 1967 Family Protection Law was repealed; female government workers were forced to observe Islamic dress code; women were barred from becoming judges; beaches and sports were sex-segregated; thelegal age of marriage for girls was reduced to 9 (later raised to 13); and marriedwomen were barred from attending regular schools.Almost immediately women protested these policies. The Islamic revolution is ideologically committed to inequality for women in inheritance and other areas of the civil code; and especially committed to segregation of the sexes. Many places, from "schoolrooms to ski slopes to public buses", are strictly segregated. Females caught by revolutionary officials in a mixed-sex situation can be subject to virginity tests.
In juni 2009 brak de Groene Revolutie uit in Iran naar aanleiding van de verkiezingen, waarbij Ahmadinejad als winnaar uit de frauduleuze bus kwam. Het werd ook wel de ‘Twitterrevolutie’ genoemd, omdat de mensen die in opstand kwamen, voornamelijk afhankelijk waren van social media om met elkaar te communiceren. Bij de opstand waren vooral ook veel moedige vrouwen betrokken. De Groene Revolutie was uniek omdat demonstraties in islamitische landen toen uiterst zeldzaam waren. Daarnaast was het de eerste revolutie waarbij massaal gebruik werd gemaakt van social media.
Op 14 juni 2013 vinden er opnieuw verkiezingen plaats in Iran. Opnieuw zullen vrije burgers, waaronder veel vrouwen, opkomen voor hun vrijheid en hun rechten als mens. Toen Neda Agha-Soltan de dood vond in 2009 stond de wereld heel eventjes stil bij de situatie van burgers en vrouwen in Iran. Héél eventjes. Het is wellicht voor overheden lastig de juiste overwegingen te maken in verband met (olie)belangen, maar die afwegingen zijn anders voor vrije burgers over de hele wereld. Al sinds 1979 protesteren vrouwen in Iran tegen de onderdrukking en segregatie waaronder zij lijden. Zij verdienen onze steun!
We hebben de moslimbroederschap in het zadel geholpen in Egypte en islam gefaciliteerd in alle landen van de “Arabische Lente”. Integere journalisten, burgers en vrouwen over de hele wereld, dienen hun aandacht de komende maanden aan Iran te besteden. En dan met name aan de Groenen en de vrouwen die een beroep op ons allen doen. Zij riskeren hun leven door hun roep om steun. Heb de moed om hun oproep te beantwoorden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten